Nascut a Seta en 1936 dins una familha de gavachs davalats de la montanha per se ganhar la biaça.
La lenga d’òc i es presenta dins las convèrsas dels parents que parlan francés ça que la als enfants, Ives e Joan. Mès l’aviéner e lo sens de l’istòria comandan de mestrejar lo francés e d’oblidar la lenga de l’ostal. D’aquela manca, naisseràn lo desirièr e la fam del petit Roqueta cap a la lenga occitana.
La guèrra farà tornar Ives en Avairon, al Pont de Camarés, dins l’ostal de familha bastit a l’adrech de la sèrra. Aquí ausirà l’occitan pels camins e carrièras e lo parlarà, fin finala.
Pus tard, es dins los cors de Robèrt Lafònt al licèu de Seta qu’Ives Roqueta serà revelat a la transmutacion del patuès en lenga d’escritura e de cultura. Iniciacion que las batèstas futuras o faràn pas renegar.
Debuta d’un long companhonatge amorós amb la lenga d’òc e l’escritura.
Un primièr recuelh poëtic sortís en 1958, L’Escriveire public, seguit de pro d’autres. S’i vei l’atencion portada a la lenga del paure monde, sorga de l’inspiracion poëtica de l’escrivan occitan, e non pas cap saber professoral. Mès aquò empacha pas la lectura dels bons autors, solide ! Aital, l’òbra literària d’Ives Roqueta pòrta testimoniatge de l’engèni de la literatura occitana desempuèi mès de 50 ans : la Messa pels pòrcs, Lo fuòc es al cementèri, Ponteses, Misericòrdias, l’Ordinari del Monde (per paréisser a las edicions Letras d’òc) per ne citar que qualques unes.
Professor de letras ditas classicas, viu una longa passa a Besièrs amb Maria Rouanet, la siu femna. Son annadas de militantisme cultural e politic ont Ives Roqueta, Sant Afrodisi e Capitani Pepesuc dels temps modèrnas, vòl capvirar las montanhas e sòmia de soslhevar lo pòple occitan. I arribarà pas e ne serà longtemps malcorat.
Mès pausa tanben las primièras pèiras de l’ostal que demora de bastir als Occitans : creacion de l’ostal d’edicion de disques Ventadorn o creacion del Centre Internacional de Documentacion Occitana a Besièrs.
Un còp las batèstas entre armadas lafontinofilas e roquetianas acabadas, d’unes mitans occitanistas oficials van far lo pòt e lo voler oblidar un quinzenat d’annadas.
Contunha ca que la d’escriure e de publicar, libre après libre, retirat al Pont de Camarés, una òbra de mès en mès ampla e espandida. I puntejan tanben las interrogacions de l’òme sus l’existéncia (Dels dos principis, El Jòb…)
Poèta mès que tot, sab tocar als genres los pus divèrs : teatre, pròsa, romans, novèlas, contes, libres pels enfants, traduccions…
En un mot, un dels màgers escrivans occitans contemporanèus.
Ives Roqueta defuntèt en genièr de 2015.
Bibliografia occitana
d’Ives Roqueta
Poësia
L’escrivèire public, Toulouse, IEO, 1958.
Lo mal de la tèrra, M.J.O., 1959.
Òda a sant Afrodisi, Toulouse, I.E.O., 1968.
Breiz Atao, avec E. Espieu et J. Larzac, Toulouse, IEO, 1969.
Roèrgue, si, 4 Vertats, 1969.
Messa pels pòrcs, 4 Vertats, 1969. Novèla edicion, 2009 : Letras d’òc
Los Negres, siam pas sols, 4 Vertats, 1972.
Quand lo sang es tirat, lo cal beure, (Villeneuve-sur-Lot), Forra-borra, 1972.
Vila dubèrta, (Villeneuve-sur-Lot), Forra-borra, 1973.
Roèrgue, si ; Òda a sant Afrodisi ; Messa pels pòrcs, Honfleur, Pierre-Jean Oswald, 1972.
Lo fuòc es al cementèri, Toulouse, IEO, 1974.
Joan sens tèrra, Villeneuve-sur-Lot, Forra-borra, 1975.
Ponteses, Forra-borra, 1976.
Lo castel dels cans, Montpellier, CEO, 1977.
Misericòrdias, La Talvera, 1988.
Dels dos principis, Fernand Gautier, 1988.
L’Escritura, publica o pas, IEO, 1989.
Cellula XIII, Hyères, Les Cahiers de Garlaban, 1992.
Lemosin’s blues, Letras d’òc, 2005.
Pas que la fam / La faim, seule. 1958-2004, Letras d’òc, 2005
El, Jòb. Letras d’òc, 2007.
Pas que la fam / La faim, seule – 50 ans de poësia occitanas, Letras d’òc, 2009.
Lo cant dels millenaris, seguit de Dieusses primièrs, Cap l’Òc, Sant Africa, 2013.
Romans e novelas
Lo poèta es una vaca, Lo libre occitan, 1967. (reedicion Cap l’Òc, Sant Africa, 2013)
La Paciéncia, IEO, 1968.
Made in “France”, IEO, 1970.
Lo trabalh de las mans, IEO, 1977.
Lo peis de boès dins lo metrò, Vent terral, 1979.
Zantifalorda e companhia, Viure a l’escòla, 1979.
Anem ambe Ricon al vilatge de papet e mamet, IEO, 1981.
Lengadòc roge : los enfants de la bona, IEO, 1984.
Lo filh del paire (jos lo nom de Loïs Puech), IEO, 1985. Novèla edicion : IEO, 2007.
Nòstre Sénher de las escobilhas, Omnibus, 1990.
La legenda de sant Men, Omnibus – IEO Aude, 1993.
Argerianas, Lo gai saber, 1994.
Marion dels arbres, IEO, 1996.
L’ordinari del monde, Letras d’òc, 2009.
A cada jorn son mièg lum (L’ordinari del monde II), Letras d’òc, 2015.
Teatre
Lo cant de la tèrra suspenduda, CIDO, Besièrs, 1985. Adaptacion d’Angelo Savelli.
Repres jos lo títol de Lo cant de la tèrra dins l’entredòs,
Auteurs en scènes – Les presses du Languedoc, Montpellier, 2004.
Lo boçut que voliá faire lo torn de França, IEO, 1989.
La ciutat negada, 1992.
Las aventuras de Nasr Eddin, Toulouse, CRDP, 2003.
Lo cant dels milenaris, Auteurs en scènes – Les presses du Languedoc, Montpellier, 2004.
Armistiça, o las non-parelhas recèptas de las femnas d’Atènas per far tornar la patz,
Letras d’òc, 2006. Adaptacion d’Aristofanes.
Mossur dela Cochonaille, Letras d’òc, 2021.
Ensais
Sègle vint, CEO, 1974.
Las cronicas de Viure, Vent terral, 1975.
Los carbonièrs de La Sala, Vent terral, 1975.
Istòria dels païses de lenga occitana, CIDO, 1979.
De la vinha, del vin e dels òmes, IEO, 1987.
Elva, la glèisa e Hans Clemer, Chambra d’òc, 2003.
Traduccions
Joseph Delteil, Nòstre Sénher lo segond (Jésus II), IEO, 1973.
Bertrand Hauréau, Bernat Deliciós : Franciscans contra Inquisicion (Bernard Délicieux), IEO, 1981.
Paul Valéry, Lo cementèri marin (Le cimetière marin), Omnibus, 1991.
Joseph Delteil, Colerà (Choléra), IEO, 1993.
Jean Giono, L’òme que plantava d’arbols (L’homme qui plantait des arbres), Occitania viva, 2002.
Elio Vittorini, Conversacion en Sicília (Conversation en Sicile), Lo gai saber, 2003.
Alain Lerchet, Las trèvas d’Orador (Les fantômes d’Ouradour), IEO, 2003.
