Sortit d’una familha de vinhairons del vilatge de Quaranta (Erau), Joan Maria Petit nasquèt en 1941 en Lengadòc Bas. Après d’estudis a Montpelhièr, foguèt ensenhaire a l’Universitat e cercaire en dialectologia e lexicografia occitanas. Moriguèt en 2020.
Prèsa tanben los dires populars, los provèrbis e los romances : editèt per exemple amb Joan Tena villancicos espanhòls e un Romancero occitan.
Se n’i tròban ressons dins la poësia sieuna e dins los recuelhs parescuts au long d’un quarantenat d’annadas : Respondi de… (1965), Poèmas per carrièras (1970), Ni per vendre ni per crompar (1971), Lo pan, la poma e lo cotèl (1972), Sembla-nom escobilhat (1973), Non-aver o èsser (1975), Bestiari, aubres, vinhas ((1978), Nòstra Dòna dels Espotits (2005), Petaçon (2006), Patarinas (2007), D’aquesta man del jorn (2008), Trèus (2010), Erbari (2011), Estiva (2011), E avèm tot perdonat a l’ivèrn (2014).
